Η κλασσική περιγραφή του βιότοπου του αγριόγιδου αντιστοιχεί σε ένα αλ­πικό τοπίο, πάνω από τα ανώτερα όρια του δάσους σε ένα αρκετά απότομο και μεγάλο βουνό. Στην πραγματικότητα ο βιότοπος του αγριόγιδου αποτελείται από δύο τόπους. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και του φθινοπώρου, τα αγριόγιδα απαντών­ται στα μεγάλα υψόμετρα, από τα ανώτερα όρια του δάσους και πάνω, σε μέρη με αλπικά ή υπο-αλπικά λιβάδια καθώς και σε γυμνά από βλάστηση απότομα βράχια. Αργότερα, στο τέλος του φθινοπώρου με αρχές του χειμώνα, κατεβαίνουν προς τα κάτω. Έτσι, τον χειμώνα και την άνοιξη  συνήθως βρίσκονται σε δασωμένες απότομες πλαγιές σε μεσαία υψόμετρα.

Σε γενικές γραμμές, κατά τη διάρκεια του έτους, τα αγριόγιδα αλλάζουν τον τόπο διαμονής τους, σύμ­φωνα με τις κλιματολογικές συνθήκες και τη διαθεσιμότητα της τροφής. Το καλοκαίρι προτιμούν τις ανώτερες υψομετρικές ζώνες, όπου οι συνθήκες είναι περισσότερο ευνοϊκές, μια και εκεί υπάρχει περισσότερη δροσιά, επικρατούν χαμηλότερες θερμοκρασίες και η παραγωγικότητα της ποώδους βλάστησης εκτείνεται τουλάχιστον ως τα μέσα του Ιουλίου. Εκεί, τα αγριόγιδα συχνάζουν σε λιβάδια, υπό την προϋπόθεση ότι αυτά βρίσκονται κοντά σε απότομους γκρεμούς και σάρες, λειτουργώντας έτσι ως πεδία διαφυγής σε περίπτωση που χρειαστεί τα αγριόγιδα να απομακρυνθούν για λόγους ασφάλειας. Σε αυτά τα μέρη τα αγριόγιδα παραμένουν έως και την περίοδο του ζευγαρώματος, δηλαδή ως το τέλος του φθινοπώρου.

Καθώς έρχεται ο χειμώνας, με τις πρώτες χιονοπτώσεις, τα αγριόγιδα κατεβαίνουν σε χαμηλότερα υψόμετρα, συνήθως σε πλαγιές με νότιες εκθέσεις. Οι χειμερινές περιοχές του αγριόγιδου συνήθως βρίσκονται μέσα σε δάση ή περιλαμβάνουν και δάση. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά είναι η ύπαρξη απότομων πλαγιών. Στις αρχές της άνοιξης, τα βρίσκουμε σε δάση σε μεσαία υψόμετρα, όπου και υπάρχει περισσότερη διαθέ­σιμη τροφή. Στη συνέχεια, στα τέλη της άνοιξης, καθώς λειώνουν τα χιόνια, επιστρέφουν σταδιακά ξανά στις μεγάλες υψομετρικές ζώνες.

Υπάρχουν όμως και  περιπτώσεις όπου όλα ή έστω μερικά από τα αγριόγιδα ενός πληθυσμού  παραμένουν μέσα στο δάσος καθ όλη τη διάρκεια  του χρόνου. Όσο και αν φαίνεται παράξενο, είναι πιθανό ότι τα αγριόγιδα  «εξαναγκάστηκαν» στο παρελθόν, λόγω ενόχλησης από ανθρωπογενείς πιέσεις να «κατοικήσουν» στις υψηλές υψομετρικές ζώνες των βουνών. Ωστόσο, σήμερα, είναι πιθανό να βρισκόμαστε σε μια διαδικασία της επιστροφής του αγριόγιδου στον «χαμένο βιότοπό του», μια και μπορούμε να βρούμε πληθυσμούς του τόσο σε «κλασσικά» ενδιαιτήματα στα μεγάλα υψόμετρα (π.χ. 1800-2400m) όσο και σε ιδιαίτερα χαμηλά υψόμετρα, όπως στα 400m- 500m.  Αυτό αποδεικνύει, ότι το υψόμετρο δεν είναι απαραίτητα ένας από τους κύριους παράγοντες που χαρακτηρίζει τον βιοτόπο του αγριόγιδου. Αυτό που σίγουρα αποτελεί προϋπόθεση, για να θεωρηθεί μια περιοχή ως κατάλληλος βιότοπος του αγριόγιδου, είναι η ύπαρξη απότομων πλαγιών με πολλές μικρές κοιλάδες και χαράδρες, που μπορούν να προσφέρουν ηρεμία και δυνατότητα διαφυγής, και συνεπώς προστασία, σε περίπτωση κινδύνου.