Όπως τα περισσότερα μεγάλα θηλαστικά που ζουν στα βουνά, έτσι και το αγριόγιδο ανέπτυξε ειδικές προσαρ­μογές για να αντιμετωπίσει τις κυριότερες προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει στο  περιβάλλον που ζει, δηλαδή: (α) τη μειωμένη περιεκτικότητα του αέρα σε οξυγόνο, (β) τις ιδιαίτερα χαμηλές θερμοκρασίες, (γ) την κίνηση σε ιδιαίτερα επικλινή εδάφη και σε ποικι­λία υποστρωμάτων και (δ) την επιβίωση κατά τη διάρκεια του χειμώνα σε συνδυασμό με τα περιορισμένα τροφικά αποθέματα.

Στα μεγάλα υψόμετρα παρατηρείται μια αισθητή μείωση της ατμοσφαιρικής πίεσης και κατά συνέπεια της περιεκτικότητας σε οξυγόνο. Για την ακρίβεια, από το επίπεδο της θάλασσας μέχρι τα 2000m, ή και ακόμα παραπάνω όπου συναντούμε συνήθως τα αγριόγιδα, το οξυγόνο μειώνεται κατά 22% με 33%. Για να δεσμεύσει και να τροφοδοτήσει τον οργανισμό του με οξυγόνο, το αγριόγιδο διαθέτει μία ιδιαίτερα μεγάλη καρδιά σε σχέ­ση με το μέγεθος του, η οποία ζυγίζει 300 με 350 γραμμάρια στα ενήλικα άτομα βάρους 30- 50 κιλών. Επίσης, σε κάθε κυβικό χιλιοστό αίματος περιέχονται 12 με 13 εκατομμύρια ερυθρών αιμοσφαιρίων και οι σφυγμοί του αγριόγιδου συνήθως είναι 80 με 85 ανά λεπτό, αλλά μπορεί να φτάσουν και τους 200 ανά λεπτό σε περιπτώσεις έντονης δραστηριότητας. Για λόγους σύγκρισης, αναφέρεται ότι η καρδιά ενός ανθρώπου, βάρους 60 με 80 κι­λών, ζυγίζει 300- 500 γραμμάρια και περιέχει μόνο 4 με 5 εκατομμύρια ερυθρά αιμοσφαίρια ανά κυβικό χιλιοστό. Επίσης, οι πνεύμονες του αγριόγιδου είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένοι και φτάνουν σε βάρος το ένα κιλό.

Όσον αφορά το ψύχος, το αγριόγιδο καταφέρνει και αντεπεξέρχεται με τη βοήθεια του πυκνού χειμερινού τριχώματος, που αποτελείται από τρία στρώματα, σε συνδυασμό με το σκούρο καφέ -σχεδόν μαύρο- χρώμα του  που βοηθά στην αποτελεσματικότερη απορρόφηση της ηλιακής ακτινοβολίας.

Το αγριόγιδο είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στην κίνηση στα απόκρημνα πεδία των βουνών. Τα δύο δάκτυλα των οπλών του μπορεί να αποκλίνουν μεταξύ τους και να κινούνται εμπρός και πίσω το ένα σε σχέση με το άλλο, πράγμα που τους επιτρέπει να είναι πάντα και τα δύο μαζί σε απόλυτη επαφή με το έδαφος. Οι οπλές έχουν μια ιδιαίτερη διαμόρφωση με κοίλο πέλμα και κατάλληλο υλικό, που αυξάνει την πρόσφυση στα βράχια, αιχμηρό εμπρόσθιο άκρο και σκληρή και αιχμηρή εξωτερική άκρη που διευκολύνει το βάδισμα στο πα­γωμένο χιόνι ή την κίνηση σε απότομες πλαγιές με χορτάρι. Επιπλέον, ανάμεσα από τα δύο δάκτυλα των οπλών και στο ψηλότερο τμήμα του ανοίγματός τους, υπάρχει μια ειδική κατασκευή, που είναι σκεπασμένη με τρίχες, η οποία τεντώνει όταν απομακρυνθούν τα δύο δάκτυλα μεταξύ τους και έτσι περιορίζεται το βύθισμα στο σχετικά μαλακό χιόνι.

Τέλος, το πεπτικό σύστημα του αγριόγιδου, που είναι παρόμοιo με εκείνο των άλλων μηρυκαστικών, έχει τη στομαχική μικροχλωρίδα που χρειάζεται, ώστε να αξιοποιεί αποτελεσματικά την σκληρή και κακής ποιότητας τροφή που αναγκάζεται να καταναλώνει τον χειμώνα. Πέρα από αυτό, η επιβίωση του αγριόγιδου κατά τον χειμώνα εξασφαλίζεται κατά κύριο λόγο από τα ενεργειακά αποθέματα που συνέλεξε κατά το καλοκαίρι και τα οποία αποθηκεύονται κυρίως στο ήπαρ και τους μυς ως γλυκογόνο και ειδικά γύρω από τα νεφρά και κάτω από το περιτόναιο, ως ποσότητα λίπους.