Ως «κλασσικός» βιότοπος του αγριόγιδου θεωρείται ένα τοπίο με αλπικά χαρακτηριστικά σε ένα μεγάλο και απότομο βουνό. Ο βιότοπος του αγριόγιδου αποτελείται από δύο διαφορετικές περιοχές: (α) εκείνη του καλοκαιριού και του φθινοπώρου που βρίσκεται στις ανώτερες υψομετρικές ζώνες ενός βουνού, δηλαδή από τα ανώτερα όρια του δάσους και πάνω, σε μέρη με αλπικά ή υπο-αλπικά λιβάδια καθώς και σε γυμνά από βλάστηση απότομα βράχια και (β) εκείνη του χειμώνα και της άνοιξης που βρίσκεται σε δασωμένες απότομες πλαγιές στις μεσαίες υψομετρικές ζώνες.

Κατά τη διάρκεια ενός ετήσιου κύκλου, τα αγριόγιδα αλλάζουν τον τόπο διαμονής τους, ανάλογα με την εποχή, δηλαδή τον καιρό και τη διαθεσιμότητα της τροφής. Το καλοκαίρι προτιμούν τις ανώτερες υψομετρικές ζώνες, όπου οι συνθήκες είναι περισσότερο ευνοϊκές, μια και εκεί υπάρχει περισσότερη δροσιά, επικρατούν χαμηλότερες θερμοκρασίες και η παραγωγικότητα της ποώδους βλάστησης είναι πιο έντονη την περίοδο αυτή. Τα συναντούμε σε κορυφές, απότομους γκρεμούς, σάρες, αλλά και στα κοντινά λιβάδια.  Σημαντική είναι η ύπαρξη ενός φυσικού καταφυγίου, δηλαδή μιας απότομης πλαγιάς, όπου καταφεύγουν σε περίπτωση που αισθανθούν κάποιον κίνδυνο. Εδώ, παραμένουν έως και την περίοδο του ζευγαρώματος, δηλαδή ως το τέλος του φθινοπώρου.

Με τις πρώτες χιονοπτώσεις, που σηματοδοτούν τον ερχομό του χειμώνα,  τα αγριόγιδα κατεβαίνουν στις μεσαίες και σχετικά χαμηλές υψομετρικές ζώνες, συνήθως σε απότομες, μερικώς ή ολικώς δασωμένες με νότια έκθεση, πλαγιές. Κατόπιν, την άνοιξη, αρχίζουν σιγά-σιγά να ανεβαίνουν προς τα πάνω για να φτάσουν ξανά στις ανώτερες υψομετρικές ζώνες στις αρχές του καλοκαιριού, τότε που το χιόνι εκεί θα έχει σχεδόν λειώσει.

Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα αγριόγιδα ενός πληθυσμού  δεν πραγματοποιούν αυτές τις μετακινήσεις, αλλά παραμένουν μέσα στο δάσος κατά τη διάρκεια όλου του χρόνου. Δεν αποκλείεται τα αγριόγιδα να αναγκάστηκαν στο παρελθόν, λόγω ανθρωπογενών πιέσεων, να εγκατασταθούν στις υψηλές υψομετρικές ζώνες των βουνών. Σήμερα, φαίνεται πως βρισκόμαστε σε μια διαδικασία επαναφοράς του αγριόγιδου στον «χαμένο βιότοπό του», αφού  μπορούμε να βρούμε πληθυσμούς του τόσο σε «κλασσικά» ενδιαιτήματα στα μεγάλα υψόμετρα (1600-2500m) όσο και σε χαμηλά υψόμετρα (400m-1000m).  Κατά κανόνα για να θεωρηθεί μια περιοχή ως κατάλληλος βιότοπος του αγριόγιδου, θα πρέπει να διαθέτει απότομες πλαγιές με πολλές μικρές κοιλάδες και χαράδρες, οι οποίες να προσφέρουν ηρεμία και δυνατότητα διαφυγής σε περίπτωση κινδύνου.